Hoi Jan,
Hoe gaat het inmiddels met je?
Er is bij mijn in 2005 een heupprothese geplaatst waar een bacterie bij is gekomen.
Vlak voor de eerste operatie kwam er een verpleegkundige naar met toe die me zei op mijn rechterheup te gaan liggen wat ik braaf deed. Hij begon toen de omgeving rond mijn linkerheup te scheren. Toen ik hem vroeg waarom hij dat deed vertelde hij mij dat dat zou voorkomen dat er iets zou ontsteken. Toen ik hem vertelde dat niet mijn linker maar mijn rechterheup vervangen moest worden dacht hij dat ik een grapje maakte. Toen ik hem wees op de gedegenereerde spieren aan mijn rechterbeen trok hij een beetje wit weg rond zijn neus.
Hij heeft toen bij wijze van grap “Z.O.Z.” op mijn linkerheup geschreven. Op de plek waar ik geopereerd moest worden, rechts schreef hij “hier snijden”.
Toen ik een jaar later met de ontsteking naar de spoedeisende hulp ben gegaan om me te laten helpen kon ik echt niet meer lopen. Ik kon niets meer. Naar het toilet was te veel en de huisarts wilde niet komen.
Er is in het ziekenhuis een foto gemaakt en naar een arts gestuurd die er niets aan kon ontdekken. Ik lag te kreperen van de pijn en lag op een smal onderzoekstafel in een behandelkamer van de spoedeisende hulp op mijn zij. Omdat ik niet kon bewegen bleef ik zo liggen wachten en was niet in staat mij om te draaien, laat staan om van de tafel af te komen. Dit heeft enkele uren geduurd. Ik ben om een uur of 13.00u aangekomen en na “de wisseling van de wacht” om 11.00u kwam er een verpleegkundige binnen die zonder te proberen contact met mij op te nemen door me iets te vragen of wat dan ook weer de gang op ging en daar met veel sensatiezucht en lachend tegen zijn collega’s riep ‘hier ligt er een te slapen’.
Ze waren mij vergeten.
Hij kwam weer terug en sommeerde mij in een rolstoel te gaan zitten om naar huis te gaan. Aangezien ik niet in staat was om mij op wat voor manier dan ook te bewegen vroeg ik hem of ik niet geholpen kon worden. Hij heeft me toen bij de bewaking neergezet en ik kon het verder uitzoeken.
Twee weken later ben ik opgehaald door een ambulance, heb drie weken in het ziekenhuis gelegen waar ik 6 gram, 6000 milligram flucloxacilline per dag door een ‘centrale lijn’ in mijn halsader en nog wat direct in mijn heup toegediend gekregen om de ontsteking weg te werken.
Dit nadat er een nucleair onderzoek is verricht samen met een liespunctie. Tijdens het nucleair onderzoek heb ik mee mogen kijken naar wat er te zien was en je hoeft echt geen Einstein te zijn om te zien dat er een ontsteking in mijn been en bekken zat zo groot als een banketstaaf.
Na een half jaar met één heup rond te hebben gestrompeld en 6 keer opengesneden te zijn om samen met tabletten, de antibiotica direct in de wond toe te dienen is mijn heup gereviseerd.
Daartoe is er donorbot gebruikt met een gecementeerde steel.
Nu loop ik weer als een kieviet al is mijn been aan de geopereerde kant een paar cm korter geworden.
De behandeling door de verpleegkundige bij de spoedeisende hulp vind ik beneden alle pijl en er is dan ook een klacht ingediend waar ik niet van weet of er iets mee gedaan is.
Het is allemaal weer goed gekomen maar het heeft wel anderhalf jaar van mijn leven gekost en het heeft de kwaliteit van mijn leven dermate aangetast dat ik daar nu nog onder lijd.
Ik ben echter zo blij dat ik zonder pijn weer kan lopen (niet springen of rennen) en fietsen dat ik geen zin heb om er werk van te maken.