Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Inge
Hallo Rivka,
Bij mij is afgelopen woensdagochtend mijn rechter grote teen geamputeerd. Ik werd op dinsdag opgenomen in het ziekenhuis, de volgende dag geopereerd onder verdoving vanaf de middel d.m.v. een ruggeprik en ik mocht de volgende dag al weer naar huis.
Ik liep al 2 jaar met een klein wondje onder mijn rechter grote teen en omdat ik diabetes heb genas dat wondje maar niet. Het leek eerst allemaal redelijk stabiel, maar een paar weken geleden vond ik dat het wondje er steeds lelijker uit ging zien. Afspraak gemaakt met mijn behandelend arts in het ziekenhuis (een vaatchirurg) voor een deskundig oordeel en hij achtte het noodzakelijk om hem te amputeren om verdere escalatie te voorkomen. Ik kon echter niet meteen geopereerd worden, omdat ik midden in een verhuizing zat, alleen woon en alles moest regelen. Met de chirurg afgesproken dat ik zo snel mogelijk na de verhuizing opgenomen zou worden. Dus, op donderdag verhuisd, alles uitgepakt met veel hulp, maaltijden gekookt in het vooruit en ingevroren zodat ik na thuiskomst zo weinig mogelijk hoefde te staan en lopen, rolstoel en andere hulpmiddelen geregeld bij de uitleen van de thuiszorg en op dindsdagochtend naar het ziekenhuis. Woensdag geopereerd. Ik zag heel erg op tegen die ruggeprik, maar dat viel 100% mee. Ik voelde nauwelijks iets en ik zou het zó weer doen. Wel een rare gewaarwording als je onderlichaam helemaal verdoofd is, maar het goed te doen. En je bent verder gewoon bij kennis. Dat vond ik wel prettig. De operatie verliep zeer voorspoedig. Ik werd om 9.00 uur van mijn kamer gehaald en om 10.15 uur reed ik al weer naar de verkoeverkamer. In de operatiekamer zei de chirurg al dat alles goed was gegaan, dat het er goed uitzag en dat ik waarschijnlijk de volgende dag al naar huis mocht. En zo is het inderdaad gegaan. De volgende dag kwam hij nog even kijken en alles was in orde.
Bij mij is de grote teen geamputeerd en er zit nu alleen nog een heel klein stompje, het mag geen naam hebben. De bal van de voet is gespaard gebleven, en dat scheelt enorm bij het lopen en evenwicht bewaren. De wond is prachtig gehecht. Er is nauwelijks sprake van een wond en er is nauwelijks bloedverlies. Het verband dat er in eerste instantie omheen zat was nagenoeg droog. Nadat de chirurg er op donderdagochtend nog even naar had gekeken en mij definitief het groene licht had gegeven om naar huis te gaan deed de verpleegkundige er alleen nog een flinke pleister op. En ik kreeg een voorvoet-ontlastende schoen mee via de orthopedische schoenmaker, zodat ik gewoon kon lopen zonder de voorvoet te belasten. Ik liep in het ziekenhuis al zelfstandig met die schoen en met een wandelstok naar de toilet. Op de dag van de operatie notabene.
Stand van zaken nu: het is zaterdag en ik heb de rolstoel helemaal niet nodig gehad. Ik loop gewoon met behulp van die voorvoet-ontlastend schoen en een wandelstok. Ik heb geen pijn, maar dat komt omdat ik door de diabetes geen of nauwelijks gevoel heb in mijn voeten. Dat is eigenlijk niet goed, maar het komt nu wel goed uit natuurlijk. Ik moet daardoor wel uitkijken dat ik niet te overmoedig word en teveel hooi op mijn vork neem en genoeg rust neem en mijn voet zoveel mogelijk omhoog houdt als ik zit.
Het klinkt raar, maar ik ben blij dat die teen eraf is. Ik heb er 2 jaar mee lopen sukkelen en wist diep in mijn achterhoofd dat het waarschijnlijk nooit meer goed zou komen. Ik heb die amputatie altijd al zien aankomen. Liever niet natuurlijk en ik zag er heel erg tegenop, maar nu ben ik blij dat het achter de rug is én dat het tot nu toe zo goed is verlopen. Het ziekenhuis heeft geregeld dat mijn apotheek de benodigde pleisters heeft gebracht en ik plak er zelf iedere dag een schone pleister op. Geen probleem, nauwelijks bloed, mooie schone wond.
Lieve Rivka, ik ken natuurlijk niet jouw persoonlijke situatie. Probeer het allemaal over je heen te laten komen. Als ze je een ruggeprik voorstellen, hoef je daar niet tegenop te zien. Ik had daar altijd enorme spookbeelden bij van veel pijn etc., maar het is me zó ontzettend meegevallen, dat ik het morgen weer zou laten doen. Het is echt niet eng. En je ziet de chirurg ook echt niet aan het werk, er staat een schotje tussen jouw hoofd en je voeten. Je hoort wél van alles, maar ik werd tactisch afgeleid door een verpleegkundige die naast me zat en gezellig wat met me zat te kletsen. De tijd vloog voorbij.
Het is natuurlijk afhankelijk van hoeveel ze van de teen weghalen en of ze de bal van je voet laten zitten, maar ik mocht dus al razendsnel naar huis. Veel sneller dan ik dacht.
Toen ik het nieuws kreeg dat de teen eraf moest, heb ik menig traantje gelaten en ik vond het doodeng. Ik wist, net als jij, niet wat ik me er bij moest voorstellen. Plús ik woon alleen, en ik wist ook niet hoe ik me moest redden na thuiskomst. Ik hoopte zo van ganser harte dat ik niet naar een verpleeghuis zou hoeven, ik verlangde gewoon naar mijn nieuwe flat. Het enige wat ik kon doen was alles zo goed mogelijk voorbereiden. Hoe kom ik van het ziekenhuis weer thuis, met welk vervoer (regiotaxi), wie staat daar voor me klaar om me op te vangen (een vriendin gevraagd), via de uitleen van de thuiszorg een rolstoel, een rollator en 2 krukken geregeld voor de mobiliteit in de flat (uiteraard regelen vóór je naar het ziekenhuis gaat, want alles moet klaar staan), een douchestoel voor zittend douchen had ik gelukkig al, een douchekous om de pleister droog te houden tijdens het douchen geleend van een vriendin (maar is ongetwijfeld ook te leen via de thuiszorg, net als zo'n douchestoel), zorg voor de eerste week of 2 weken voor genoeg eten in je koelkast en vriezertje en langer houdbare dingen als crackers i.p.v. brood, smeerbeleg i.p.v. vleeswaren of kaas, of vraag een vriendin om regelmatig boodschappen te doen.
Rivka, ik wens je heel veel sterkte en succes bij je herstel. Ik hoop dat je iets hebt gehad aan mijn informatie
Groetjes, Inge
