Eindelijk moest het maar eens gebeuren. Mijn twee grote tenen begonnen de andere tenen aan de kant te drukken en ik liep meer en meer op de rand van mijn voeten. In enkele jaren zat het erin dat ik niet meer gewoon zou kunnen lopen.
Daarom moest ik een oplossing zoeken en het was duidelijk dat een operatie nodig was wat bevestigd werd door mijn huisarts en een fysiotherapeut die Hallux Valgus diagnostiseerden. Maar waar dit te doen? In Nederland de methode is om een 10cm lange snee in de voet te maken onder volledige verdoving of met een ruggeprik en dan de knobbel eraf te zagen en een pin in de grote teen te doen. Je voeten moeten voor weken in het gips.
Ik had echter van een kliniek in Spanje, Alicante, de Clínica San Román, gehoord. De hoofd specialist daar heeft 25 jaar ervaring met de behandeling van Hallux Valgus, het wegnemen van knobbels en rechtzetten van tenen. Hij maakt slechts een kleine snede en zaagt dan de knobbels af, zet de tenen recht en zet ze vast met een strak verband. De verdoving is lokaal, net zoals bij een tandarsverdoving zodat je geen last daarvan hebt en zo de operatiekamer uit kunt lopen. Althans, dat is technisch mogelijk, maar natuurlijk moet je wel eerst echt herstellen alvorens je goed kunt lopen wat wel een paar weken duurt.
Ik emailde de kliniek en ze gaven vlot antwoord op al mijn vragen. Natuurlijk was ik wel zenuwachtig omdat een voetoperatie niet niks is. Doordat de communicatie met de kliniek zo gemakkelijk verliep had ik er wel vertrouwen in en besloot het erop te wagen en beide voeten tezelfdertijd te laten opereren zodat ik de herstelperiode niet twee keer hoefde te doen. De kliniek vulde ook de benodigde formulieren voor Allianz, een internationale verzekering, in en al gauw werd er bevestigd dat de operatie geheel vergoed zou kunnen worden.
De kliniek liet me per email weten welke informatie ze nodig hadden en ik ging naar een lokaal ziekenhuis om de benodigde röntgenfotos en bloedonderzoeken te laten doen voor de operatie. De uitslagen werden naar de Clínica San Román verstuurd per email en de dokter daar kon me meteen vertellen dat mijn linker voet een kans had van 80% om beter te worden en mijn rechter voet 60%. Dit was goed om van te voren te weten zodat ik niet al te hoge verwachtingen zou hebben (mensen met minder erge knobbels rapporteerden dat ze enige weken na de operatie al op hoge hakken konden lopen en 1 person die ik ontmoette kon na een week al weer auto rijden). Ik zou rekening moeten houden met een langer helingsproces. De informatie van de kliniek vermeldde minstens 6 weken voor heling en voor het dragen van het verband maar ook dat het helingsproces soms langer zou duren en dat soms pijn en gevoeligheid nog wel tot 6 maanden zouden kunnen voorkomen. Ondanks deze informatie dacht ik dat het het toch waard zou zijn en ik besloot het te doen. De kliniek kon een afspraak maken voor de eerste diagnose en de operatie voor beide voeten op dezelfde dag precies in overeenstemming met wat ik wilde.
En zo boekte ik een heel leuk appartement aan de zee, zo'n 12 km van Alicante (een taxi was ongeveer 27 Euro naar de kliniek en 47 Euro naar het vliegveld) via een zeer behulpzame makelaar (Durien, Costa Coveta SL ) uit Nederland maar wonend in Alicante. Zij beantwoordde ook vragen over verschillende appartements' mogelijkheden en openbaar vervoer en ze hielp mijn vriendinnen die op bezoek kwamen met hun vragen en met het vinden van een bedrijf dat hulpmiddelen voor invaliden (rolstoel, scootmobiel) verhuurde voor een vriendin. De makelaar had zelfs een paar tips voor de nazorg (bijvoorbeeld om in Holland bij een apotheek plastic douchezakken te kopen voor de voeten omdat de Spaanse niet zo goed waren) en regelde gratis krukken en een rolstoel service op het vliegveld op de terugweg. Met dit appartement met zicht op zee en mijn goede vriendinnen op bezoek, dacht ik dat het wel OK zou zijn om een tijdje met mn voeten omhoog te zitten.
Op de afgesproken dag werd ik naar het ziekenhuis begeleid door een goede vriendin. En was ik blij dat een vriendin met me mee ging op deze dag want om deze behandeling en daarna de terugkeer naar huis alleen te hebben moeten doen zou een beetje veel geweest zijn al was het niet onmogelijk geweest. De binnenkomst in de kliniek was welkom met een goede aroma van een kaars in een reukolie en een glimlachende aardige receptioniste. Een paar andere vrouwelijke patienten zaten met hun voeten omhoog en in zwarte post-operatie schoenen op een check-up te wachten. We kletsten in het Nederlands zoals in een gewone Hollandse gezellige dokters' wachtkamer. Een andere aardige mevrouw die bij de kliniek werkte nam me mee naar de eerste behandelingskamer. De diagnose nam niet veel tijd en de dokter, een waardige Spaanse heer, concludeerde dat alles goed was en klaar voor de operaties. Natuurlijk was de rest van de dag met de eerste operatie, dan een paar uur buiten wachten (gelukkig was het zonnig weer) en dan de tweede operatie niet de fijnste dag van mijn leven. De zenuwen in mijn voeten waren heel erg gevoelig en het was een beetje moeilijk om de lokale verdoving erin te krijgen omdat mijn voeten iedere keer als vanzelf terugtrokken. Maar de dokter en de vrouwelijke assistente waren een goed team en terwijl de assistente voortdurend met mij in-checkde en de conversatie gaande hield om mijn aandacht af te leiden, deed de dokter wat hij moest doen. Enige afleiding werd geleverd door de modieus geklede vrouw van de dokter die de kliniek managed, die voor de operatie haar hoofd door het raam in de operatiekamer stak om het een en ander te bespreken met de dokter en dit maakte het allemaal erg huiselijk en menselijk wat ik fijner vind dan een hele klinische atmosfeer. Er was een gordijntje tussen mijn bovenlichaam en mijn benen zodat ik niet kon zien wat er gebeurde maar over het gordijntje heen kon de assistente naar mijn gezicht kijken om te zien of alles OK was. Ik voelde me zeker niet OK omdat mijn voeten zo gevoelig waren en mijn fantasie de rest deed ondanks allerlei overtuigend gepraat dat het voor mijn eigen bestwil was, dat het mijn eigen besluit was en dat ik er uiteindelijk beter door zou lopen. Nou ja, inderdaad na de tweede operatie die meer dan een uur duurde, kon ik opstaan van de operatie tafel en op mijn 2 nieuwe zwarte post-operatie schoenen lopen, zij het gesteund door de assistente. Behalve dan dat ik zo uitgeput was van de stress dat ik toen bijna flauwviel en weer moest gaan liggen maar in een schoon bed werd snel voorzien. Daarna was ik dankbaar dat de kliniek me gratis van een rolstoel voorzag en mijn vriendin kon me zo de taxi, besteld door de kliniek, in rollen. Ondanks dat dit niet een gemakkelijk dag was geweest, voelde ik me wel goed verzorgd door de kliniek en mijn vriendin.
De kliniek had me anti-biotica, pijnstillers en wat vitaminen voor snel herstel gegeven. Maar niets voor maagbescherming wat problemen gaf omdat ik misselijk was van deze combinatie van pillen. Zoals de dokter later uitlegde, gaf hij liever geen maagbeschermers preventief maar alleen als er een probleem zou zijn. Ikzelf had het prettiger gevonden om maagbeschermers mee te hebben gehad voor de periode waarin ik de voorgeschreven pillen moest nemen in plaats van naar de kliniek te hebben moeten terug gaan om die maagbeschermers te krijgen (wat niet mogelijk was omdat er net vakantiedagen waren en ik ook niet gemakkelijk kon bewegen).
Zoals te verwachten viel was de eerste week na de operatie niet de fijnste periode en speciaal de eerste dagen waren moeilijk en pijnlijk. Normaal gesproken zou mijn remedie zijn om een cocktail van pijnstillers en wijn te nemen, maar in dit geval kon mijn maag niet zo tegen deze combinatie en zelfs zonder wijn had ik het gevoel dat ik moest overgeven van de pillen, een vage misselijkheid. Ik deed wel de hele antibiotica kuur van 5 dagen en probeerde de pijnstillers te stoppen zo snel als mogelijk maar dat was toch niet voor 5 dagen (anderen zeiden dat ze na 2 dagen al met pijnstillers konden stoppen). Een ongemak waar ik niet aan gedacht had was dat ik niet kon slapen met de zijkant van mijn voeten op de matras of met een laken dat over de voeten lag dus moest ik de voeten ‘buitenboord’ leggen.
Na 10 dagen had ik een check-up en werden de hechtingen eruit gehaald en de verbanden vernieuwd. Na nog 2 weken had ik nog een check-up en ik was blij dat ik nog in Alicante was en nieuwe verbanden kreeg omdat ze te los waren gaan zitten. Een röntgenfoto die bevestigde dat alles goed ging maakten me ook blij. Deze 2 weken had ik nog heel langzaam moeten lopen en ik had gelukkig nog de rolstoel van de kliniek zodat mijn vriendinnen me op de boulevards in de buurt konden voortduwen.
De laatste check-up zou na 6 weken moeten zijn maar omdat ik al eerder uit Alicante zou vertrekken ging ik al na 5 weken voor de laatste check-up en röntgenfotos. Klaarblijkelijk hadden de botten zich goed hersteld maar de verbanden moesten nog voor een weekje blijven zitten. Tijdens die laatste afspraak gaf ik de rolstoel aan de kliniek terug en het was heel behulpzaam dat ik krukken had meegenomen om de boulevard op te gaan na het bezoek aan de kliniek (die aan de belangrijkste boulevard van Alicante ligt).
De hele tijd gedurende de check-ups, die gratis werden gegeven omdat ze in de prijs van de operatie waren inbegrepen, probeerde ik uit te vinden of ik niet iets kalmerends had kunnen nemen voor of tijdens de operatie. Het gesprek erover was een beetje moeilijk omdat de dokter niet heel goed Engels spreekt en de assistent erg druk was en niet de hele tijd bij de check-ups aanwezig kon zijn. Daarbij kwam dat het erop leek dat de dokter liever niet had dat er voor de operatie medicijnen ingenomen zouden worden. Uiteindelijk, toen de zoon van de dokter die ook leert om Hallux Valgus te behandelen en goed Engels spreekt, er was, bleek het dat de dokter wil dat zijn patienten zo ‘sober’ mogelijk zijn zodat er geen onverwachte bijwerkingen zouden zijn met de pijnstillers en anti-biotica die hij voorschreef. Deze hele discussie over medicijnen, of het gebrek ervan, was en beetje frustrerend maar ik begreep de filosofie om het zo natuurlijk als mogelijk te houden en het lichaam zichzelf te laten helen. Een zienswijze die ik zeker deel. De dokter maakte zelfs een grapje dat ‘medicijnen voor de verkoop zijn maar niet om in te nemen’.
Iets meer dan een week na het vertrek uit Alicante liet ik nog een röntgenfoto maken in de lokale kliniek en vroeg hen om de verbanden eraf te halen. Het bleek dat dit veel beter was dan zelf thuis de verbanden eraf te moeten halen omdat de huid zo teer was dat het met een zalf behandeld moest worden. De röntgenfoto toonde weer aan dat de botten heel goed geheeld waren. Toen dit naar de Clínica San Román gestuurd werd, kwam er al snel een email terug om te bevestigen dat alles inderdaad goed heelde en om wat laatste post-operatieve instrukties te geven.
Nadat de verbanden eraf waren en ik alleen pleisters voor huidbescherming droeg, kon ik ook de post-operatie schoenen uit doen maar mijn voeten en huid waren nog veel te teer om met normale schoenen te lopen. Nu kon ik ook beginnen met het dragen van de silicone doppen voor tussen de grote en tweede teen van beide voeten. Ik draag die gedurende de dag en soms krijg ik er spierpijn van in mijn voorvoeten. Ik zie dat mijn grote tenen terug willen naar hun eerdere stand (ofschoon ze nooit meer zo scheef kunnen gaan staan als voorheen) dus ik zal de silicone doppen nog wel voor enige tijd, zo niet voor altijd, moeten dragen. Maar iedere dag werd het minder pijnlijk om te lopen en de huid was eindelijk weer sterk na ongeveer 3 maanden. De zenuwen bleven erg gevoelig tot na de 4e maand en worden nog steeds beter gedurende deze 5e maand na de operatie. Nu, in deze 5e maand, heb ik nog steeds stijve tenen bij het opstaan en loop een beetje als een stijve hark, gedeeltelijk door de silicone doppen. Ik kan nu wel slapen met mijn voeten onder een laken en zelfs voor een gedeelte van de nacht rustend op de matras. Wanneer ik echter veel gelopen heb op een dag, dan moet ik nog steeds mijn voeten buitenboord houden vanwege de gevoeligheid. Soms is het nog moeilijk om iets, zoals een laken, over de voeten te leggen. Ik heb veel massage laten doen en doe iedere ochtend zelf teen massage. Ook kreeg ik Chinese medicijnen voor bloedcirculatie en herstel van de zenuwen en langzamerhand worden de voeten beter. Zoals de dokter schreef in een email, via de administratieve assistente, toen ik hem vroeg over die gevoeligheid ‘de huid kan nog enkele weken of zelfs maanden gevoelig blijven maar je voeten zullen steeds beter worden gedurende het komende jaar’.
Fysiotherapie werd ook aanbevolen door de kliniek en een verwijzing werd geschreven toen ik daarom vroeg zodat de verzekering voor de behandelingen zou kunnen betalen. En weer waardeerde ik de kliniek's benadering van geduld te moeten hebben en dat ‘de voeten zelf het tempo van de genezing aangeven’. Zoals zij schreven: ‘je moet je voeten niet in schoenen forceren wanneer het pijn doet of ongemakkelijk is maar het beetje bij beetje proberen’. Ik ben er zeker van dat uiteindelijk mijn voeten zullen helen en dat ik dan beter af ben dan voorheen. Ik zal misschien niet op hoge hakken kunnen lopen, maar dat deed ik toch al nooit, maar ik zal tenminste niet bang hoeven te zijn dat ik helemaal niet meer zal kunnen lopen. Mijn voeten zien er zeker veel beter uit dan vroeger.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
